Gdy choroba się uaktywnia objawy choroby są mało zauważalne. Jednak w ciągu lat nasilają się i stają się bardzo widoczne – w zależności jak szybko choroba postępuje – po kilku latach, a niekiedy dopiero po kilkunastu.

SCA jest chorobą dziedziczną autosomalną, co oznacza, że najprawdopodobniej w rodzinie chorego wystapił przynajmniej jeden podobny przypadek choroby – jest to cecha charakterystyczna dla SCA ( w odróżnieniu od innych chorób mogących mieć podobne objawy, np. SLA). Czasem jednak może się zdarzyć, że nie potrafimy znaleźć w rodzinie nikogo chorego.

Podstawowe objawy SCA to:

– zaburzenia równowagi – związane z uszkodzeniem móżdźku – często przez niezorientowanych mylone jako zachowanie osoby nietrzeźwej. Składa się na to zarówno chwiejna postawa jak i chód marynarski.
– zaburzenia ruchów precyzyjnych – związane z uszkodzeniem móżdźku –  wykonywane ruchy nie są precyzyjne (np. pisanie, chwytanie drobnych rzeczy) chory jest postrzegany jako osoba niezgrabna.
– problemy w pokonywaniu schodów – większe trudności przy schodzeniu niż przy wchodzeniu
– problemy przy wstawaniu z pozycji siedzącej
– brak równowagi i koordynacji w ciemności (z zamkniętymi oczami) – wzrok nie może  skorygować błędów chorego móżdżku
– dysartria – trudności w mowie – mowa skandowana
– zwiększona męczliwość
– powolny zanik mięśni w wyniku uszkodzenia układu nerwowego.

Dodatkowe objawy:

– częste, bolesne kurcze mięśni
– trudności w połykaniu, krztuszenie  się. nawet śliną
– zespół niespokojnych nóg
– drżenia kończyn przy wykonywaniu niektórych ruchów
– przygnębienie, niechęć, depresja

Czynniki wpływające na rozwój choroby (negatywnie wpływające na stan zdrowia chorego):
– stres: utrata pracy, ukrywanie stanu swojego zdrowia itp
Zauważono, że stres oraz stan emocjonalny odgrywa bardzo istotną rolę w postępie choroby. Większość chorych cierpi na stany przygnębienia przechodzące nawet w stan ciężkiej depresji. Im gorszy jest stan emocjonalny tym większe widać postępy choroby. Dlatego nie należy ukrywać swoich stanów emocjonalnych i zgłaszać się do psychologów i lekarzy, nawet o rozwiązania farmakologiczne, które pomogły by wydostać się z depresji.

W zależności od wieku w którym choroba się ujawniła chory może żyć z tą chorobą od kilkunastu do kilkudziesięciu lat.

PAMIĘTAJ!

Z wieloma z tych objawów można i należy walczyć i ograniczyć je choćby w nieznacznym stopniu. Pomagają tu zarówno leki jak i rehabilitacja. Jeśli chcesz się o tym dowiedzieć zajrzyj do działu: LECZENIE

Pomimo braku objawów, chorobę – dzięki badaniom genetycznym – można zdiagnozować bądź wykluczyć zanim jeszcze pojawią się pierwsze objawy wizualne.